miércoles, 12 de diciembre de 2012

asas


Pousou as asas com vagar enquanto soltava as palavras:
Estou farto da vossa raça.
Estou farto.
Quero ser apenas mortal e abandonar-vos à vossa sorte.
Às vezes não percebo se vocês são filhos da puta disfarçados de boas pessoas, ou boas pessoas a fingir que são filhos da puta.
Serão as duas coisas. - Fez uma careta de resignação.

Eu não respondia, não dizia nada, os meus olhos seguiam os dedos dele, a encher de folhas os pés da minha filha.

Não te preocupes a tua filha vai voar. Disse-me antes de partir.

E eu que nunca acreditei em seres angélicos esvoaçantes, pensei que se calhar era agora, que sem ninguém a cuidar de nós, éramos capazes de ser uma raça a valer, que cuidássemos uns dos outros e pudéssemos dar asas aos filhos. 




viernes, 28 de septiembre de 2012



Pé ante pé escalo os degraus.
Desgastados mesmo no meio. Por lá já passaram muitos.
Quase sempre há silêncio. Nunca se ouve mais nada quando está o medo?
Subo, escalo, trepo.
Apesar da vertigem, apesar da imaginação. Escapo ao que me persegue. Os fantasmas já não entram. Abandonei-os. É a vez do medo, no degrau liso e gasto que me deixará mais leve.

martes, 25 de septiembre de 2012


Hoje, 25 de Setembro, eu não estava em Madrid, mas vi. Vi tudo e em directo.
Chorei. E não tenho vergonha. Chorei de impotência e de raiva.
Pelas cargas policiais de gente que ainda não deu conta de que também é povo.
Porque os filhos da puta que estavam dentro do Congresso e que amanha continuam a ter trabalho, direito a saúde em clínicas privadas, escola de elite para os filhos, e todos os extras que muitos já nem nos lembramos quais são, negam uma vida com dignidade a todo um povo.
Pela coragem de uma multidão imensa que se atirou à polícia em defesa própria e que continuou a cantar el pueblo unido jamas será vencido.
Chorei porque não estava em Madrid e porque quero o meu futuro de volta.










lunes, 30 de julio de 2012

De zapatos



Que me indiquen el camino no significa que sea el mio, ni que no me pare evaluándolo.
Decidir es el par de zapatos más difícil de elegir.

jueves, 14 de junio de 2012

asa de mosca


Pé descalço
Asa de mosca
Dedo de vento,
fazes um remoinho, devagarinho, nos meus papéis.
E eu deixo de sentir que sou um peixe a nadar num copo de água.

lunes, 28 de mayo de 2012

martes, 22 de mayo de 2012

Podemos fazer muito


Sobre a alimentaçao, e a fome , que pode desaparecer, tal como esta crise fabricada de merda.
Nao podemos fazer nada? Podemos pois.

jueves, 17 de mayo de 2012

En Mordor no hay traductores*


Lo he encontrado de casualidad, como casi todo lo bueno que me suele pasar.
El libro se llama Dit violent, el autor es Mohamed Razane.
Como no se encuentra traducido a ningún idioma no me quedó otra que desoxidar mi francés. 
Y no es difícil entender por qué no está traducido, por qué no interesa traducirlo.
Es que Dit violent habla de los porqués de las revueltas en los suburbios de París en el 2005, y de hecho, al poder que cree gobernar en tierra de ciegos, no le conviene que se difundan las razones de sobra que tiene la gente dicha “violenta”.
Tal como lo que esta pasando ahora mismo en Barcelona (las manifestaciones con provocaciones de la policía secreta, los pedidos de identificación en la calle, la denuncia de las entidades bancarias, la detención de una sindicalista que lleva 21 días en prisión [Laura Gómez] ) no llega a ser transmitido por los medios de comunicación (manipulados por sus patrocinadores?) porque no es conveniente “traducir” las voces de los “anti-sistema”. Por que de repente, los millones que aún ven televisión, podrán darse cuenta, y peor aún sumarse, que los “anti- sistema”, al final, no son más que personas con tremendas dificultades de sobre vivencia, solidarias con quien aún lo tiene peor, informadas, porque el mundo que les rodea les preocupa e interesa y no dispuestas a ser manipuladas en el fraude de la crisis.
La traducción y la escritura son, y seguirán siendo, afluentes de la resistencia y que nadie deje de llegar a sus conclusiones por omisión y distorsión de la información.
Es por eso que me fio más de un hashtag de twitter que de una centena de telediarios...

La reseña del libro la podéis leer aquí.


*Del  #OccupyMordor

viernes, 4 de mayo de 2012

No Mariano, no se le llama crisis

Me parece,  Mariano, que te has olvidado de preguntarnos que nos parecía el hecho de vender la deuda publica al BCE a cambio de cargarte la sociedad del Bienestar.
También te has olvidado de que no puedes vender lo que no te pertenece, ni hacerlo en nombre de quien no representas.



martes, 1 de mayo de 2012

Sr. Puig, no tenemos miedo


Ayer por la noche, en los  Barrios de Sant Antoni y de Sants la policía paró gente pidiéndoles identificación y preguntándoles cuál era su ideología.
 Horas antes de empezar la marcha del 1º de Mayo, los furgones azules ya estaban por cada esquina del eixample esquerra. La policía pedía identificación y registraba a muchos de los que se dirigían a Plaza Universitat. Cerraron la misma estación de metro.
Pero, la manifestación anti-capitalista convocada para el 1º de Mayo, por los colectivos anarquistas y alternativos de Barcelona, entre los cuales el 15M, se ha podido realizar.
La secreta (o no tan secreta ya que llevaban brazaletes donde podía leerse POLICÍA) encapuchada ostentaba una clara actitud de provocación. La policía nos ha sacado fotos durante toda la marcha...

Esta vez, Sr. Puig, no le hemos dado ningún argumento para que sus matones carguen contra la gente que reivindica sus derechos, aunque la violencia, la estamos sintiendo cada día. 

Sr. Puig, no tenemos miedo y no estamos solos.
 Somos muchos.  



lunes, 30 de abril de 2012

Cuál es tu ideología?????????

Increible! Ahora nos preguntan por la calle, cuál es nuestra ideología??????

Ningú podrà ser obligat a declarar quant a la seva ideologia, religió o creences.» Article 16.2 
CONSTITUCIÓ ESPANYOLA, 1978

La siguiente noticia fue retirada de aquí

Diumenge a la nit van ser retingudes, identificades i pregutades per la seva ideologia una trentena de persones a Sants i Sant Antoni. 10 persones han estat detingudes i a 18 se'ls ha negat l'entrada a Catalunya des de la suspensió del tractat de Shengen
Els Mossos d’Esquadra estan duent a terme una forta campanya de repressió i control social en motiu de la cimera del Banc Central Europeu (BCE) que tindrà lloc a Barcelona entre els dies 3 i 5 de maig. L’últim episodi, segons explica Portalsantantoni.net i diversos testimonis a través de la xarxa social Twitter, dins el hashtag #CheckpointBCN és l’establiment de punts de control a la ciutat en els que identifiquen la gent que hi passa, els demanen el DNI i els pregunten per la seva ideologia, vulnerant clarament la Constitució, que diu que ningú pot ser discriminat per la seva ideologia.

Segons han relatat diversos testimonis, diumenge al vespre diverses furgonetes d’antidisturbis dels Mossos d’Esquadra van procedir a realitzar aquests controls a les portes del centre social autogestionat Can Vies, al barri de Sants, i també davant la Universitat Lliure La Rimaia, a la cruïlla entre Ronda de Sant Pau i el Paral·lel. Els agents, segons els testimonis, van parar exclusivament a joves i immigrants, els van demanar la identificació, a alguns també el número de telèfon i els van preguntar per la seva ideologia.

A més a més, dilluns al matí, i coincidint amb la visita del secretari d’Estat per la Seguretat, Ignacio Ulloa, al Centre d’Internament d’Estrangers (CIE) de Zona Franca, els Mossos han impedit l’arribada a les portes del centre de desenes de manifestants que en reclamaven el tancament. Tot i que en aquest cas no els han preguntat per llur ideologia, han requerit la identificació d’alguns dels presents.

Segons ha informat dilluns el ministeri de l'Interior, des de la suspensió del tractat de Shengen el dia 28 a les 12 de la nit, han estat detingudes 10 persones als passos fronterers d'entrada a Catalunya i a 18 se'ls ha negat l'entrada al territori català. S'ha controlat a més de 126.000 persones a les diverses entrades des de França i també als aeroprts de Barcelona i Girona.

sábado, 28 de abril de 2012

Dime que buscas...

Alguien finalmente lo deja claro. Ya no podemos decir que no lo sabíamos.

Los filtros de la información, los buscadores y las redes sociales.
Si yo googleo "Grecia" mis resultados son los mismos que los tuyos?
Por qué aunque establecemos el idioma pretendido en la búsqueda avanzada, apenas nos aparecen resultados relativos a nuestra localización?
Dime que buscas y te diré quien eres?
Miren el vídeo de TED.
No tiene desperdicio y pueden incorporar subtitulos en varios idiomas.

miércoles, 25 de abril de 2012

Ideias de Abril


Hoje não quero deixar uma sugestão de um livro, seja ele em papel ou em formato digital.
Não é que não existam vários bons livros sobre o 25 de Abril com Lisboa como cenário e que obedeceriam ao critério de selecção de livros do nosso site; obras contemporâneas em que as cidades e lugares nos fornecem ferramentas para ampliar o imaginário.
Mas hoje, 25 de Abril, queremos deixar não um livro mas sim uma ideia, uma daquelas que está viva e a espernear.

O 25 de Abril foi há 38 anos e a ES.COL.A da Fontinha não prova que a revolução está viva, prova que pode nascer outra vez, que é mais importante porque é mais real. A memória histórica é fundamental, mas o presente é-o em duplicado e não só porque está a acontecer agora como também porque tem a responsabilidade de ser a futura memória histórica.
A Educação e a literatura se não são unha e carne pelo menos deveriam tentar sê-lo e como há muitas formas de educar podemos abrir as portas aos projectos novos, feitos por gente que acredita que estar vivo implica ter uma função na vida e que ainda por cima o fazem com humor, motivação e frescura.
Também já está na hora de deixar de pensar que a okupação está obrigatoriamente ligada a drogas e a “quem não quer fazer nada” e que fumar marijuana (gente maior e vacinada entenda-se) é sinónimo de não projectar, realizar, inovar e analisar.

Se por um lado estão as ideias pré-concebidas com cheiro a bolor e a ranço, por outro estão os interesses económicos de quem se dedica à especulação do solo e à defesa de valores tradicionalmente conhecidos por só privilegiarem a meia-dúzia de sempre. Mas no meio, ali mesmo no centro, estão as ideias, como a ideia da ES.COL.A Que está viva e oxalá continue a espernear.

lunes, 23 de abril de 2012

De libros, dragones y facebook

Casi se me escapa el día mundial del libro... y eso porque Facebook y sus gestores virtuales me han bloqueado la página de leyendosehacecamino sin ningún tipo de explicación sino las del tipo que no solucionan nada y son lo más subjetivas posible.
En fin... nada que no tenga arreglo, aunque sea cambiándose a Google +...


No ano em que cheguei a Barcelona morreu o Vázquez Montalban.
Procurei com prazer antecipado a sua personagem mais sedutora, Pepe Carvalho, detective, ex-agente da CIA, ex-estalinista, gastrónomo-gourmant e queimador de livros. Procurei-o na parte velha da Cidade: no Bar Pinocho dentro do Mercado da Boqueria, na Casa Leopoldo da Calle Sant Rafael e em todo o Bairro do Raval, mesmo apesar da praga dos restaurantes «fashion» (verdadeira heresia para um amante da cozinha como o detective Carvalho).
Pepe Carvalho tem uma lareira continuamente acesa e queima livros num acto de despudorado cinismo, alegando que a cultura não o ensina a viver, já que esta funciona como um filtro entre a realidade e uma resposta a essa mesma realidade.
Mas, como creio que, ainda que não me ensinem a viver, os livros trazem mais claridade à minha vida, procuro-os sempre que posso e, como forma de agradecimento pelo imaginário catalão que me ofereceu o Montalban, compro sempre um livro seu no dia de Sant Jordi (sim, o mesmo, mesmíssimo S.Jorge que deu cabo do dragão).
Quando chega Abril e a humidade já quase se pode apalpar (ou talvez seja a transpiração condensada de centenas de turistas) espero com ansiedade o dia 23 para folhear o meu livro novo (ou novo/usado) sentada na esplanada do Papitu, no Plata ou numa mesa escura e fresca dos Toreros.
Para encontrar o detective é necessário seguir um verdadeiro labirinto de restaurantes e bares de tapas...
A Diada de Sant Jordi junta ao dia dos namorados da Catalunha (do qual S. Jordi é padroeiro) a comemoração do dia do livro. O resultado da combinação são ruas repletas de rosas de polpa aveludada e postos de vendas dos livreiros, das editoras alternativas e também das certeiras publicações da CNT.
Reza a tradição que as mulheres oferecem um livro à sua meia-laranja e os homens retribuem com uma rosa e uma espiga de trigo (símbolo da fertilidade). Mas como nem só de rosas vive a mulher e a tradição felizmente já vai vestindo calças, nos últimos anos são cada vez mais os que escolhem oferecer os dois prazeres: paixão e sabedoria.
Assim, seguindo fielmente a tradição de oferecer a mim mesma um grão de sabedoria (a paixão deixo-a a cargo de outros), em Abril passado comprei “Los pájaros de Bangkok” (Pássaros de Banguecoque – Editorial Caminho) e folheei-o acompanhado de tostas de tomate e anchovas regadas por um “Rioja” reserva, que o Sr. Montalban não merece menos.
Mas não foi suficiente. Voltei às Ramblas e fui buscar o “Asesinato en el Comité Central” (Assassinato no Comité Central – Edições Asa) a um stand de livros frente à Rua Arc del Teatre, mesmo ali ao lado do Cemitério dos livros do Ruiz Zafón.
Como o fim do mês é doloroso para (quase) todos, não pude repetir o “Rioja” mas também não podia trair o Pepe Carvalho tragando-o sem acompanhamento: brindei-o com um pires de peixinhos fritos e um rosé da casa no Bar do Plata, porque, como diz o Pepe Carvalho: “El sexo y la gastronomía son las cosas más sérias que hay.”
Eu adiciono-lhe os livros.




viernes, 20 de abril de 2012

Respiramos?

Há sempre alguém que põe a cabeça fora de água para poder respirar, e há sempre uma entidade, instituição ou governo a empurrar esse alguém para baixo, onde não há oxigénio. Aquilo que os “gestores da crise” parecem não acreditar é que, quem não tem nada a perder é porque já perdeu quase tudo, incluído o medo. E eu, que nunca senti na pele nem um naco do fascismo, tenho a sensação de que o que estamos a viver apresenta sintomas semelhantes.


martes, 10 de abril de 2012

A paciência é uma virtude, e às vezes fecha para balanço

                                          *
A arrogância é tao imbecil como pensar que os outros nao somos nós.
E a culpa deve ser da lua cheia (que nao me deixa dormir porque há demasiada luz) e acabo a ler o que nao interessa.


*Nao me lembro onde a roubei...

martes, 3 de abril de 2012

leyendo se hace camino



Después de 3 meses de gestación, ayer por la noche, Diego y yo parimos finalmente la web de cartografía literaria que llevábamos ideando desde hace tiempo.


El primer culpable del nombre es António Machado por saber caminar por la lengua, el segundo Serrat, por saber susurrarla, y nosotros, simplemente creemos que leer y escribir son parte de una propiedad colectiva y geográficamente localizable, aunque sea en el imaginario de cada uno.

Buen viaje

lunes, 2 de abril de 2012

odio los lunes



Ayer volvimos a pescar renacuajos...
Y odio los lunes, no por los mismos motivos de casi toda la gente que conozco, pero si porque es el día en que mi hija se va para regresar solamente el miércoles.
No parece mucho pero lo es. Quizás porque hay muchas historias de renacuajos por el medio...



sábado, 17 de marzo de 2012

obrigada


Os amigos sao como encontrar uma garrafa de água fria no frigorífico na manha da ressaca.

viernes, 2 de marzo de 2012

desahucio mental


Entre los muchos desahucios mentales provocados por un gobierno de derechas y una unión (vaya contradicción de palabrita) europea con baraja marcada, aún me cabe la incredulidad por la manipulación de los medios de comunicación.

Violencia????
Violencia es dormir en la calle mientras centenas de pisos esperan cerrados y vacíos para aumentar la cuenta bancaria de alguien que ya la tiene rebozando.

domingo, 26 de febrero de 2012

palomitas y risa


La primera vez que te vi pedalear sola en la bici, contuve la respiración.
Como cuando te miro durmiendo e intento adivinar tus recuerdos desde que tu mundo entró en el mio.
Jugar a los castelers en cima de mi cama.
Hacer pastel de chocolate con nueces.
Bajar abrazadas por el tobogán.
Cantar en la ducha mientras nos rascamos la espalda.
Enseñarme los nuevos pasos de ballet con pantuflas en forma de garras de tigre.
Caminar sin pisar hojas de Otoño.
Intentar pillar los peces del acuario sin reírse.
Entrar en el mar.
Tumbarse en la hierba y jugar a adivinar las formas de las nubes.
Reír hasta atragantarnos.
Desde que tu mundo entró en el mio, me rio hasta atragantarme.



viernes, 17 de febrero de 2012

imperdoável


Me miras desde tu caja tan perfectamente planificada, protegida, vacía, equipada de mentiras, cobardía y arrogancia.
“Imperdoável é deixar de lutar” como dice Jorge Palma, y lo hiciste, quizá sin darte cuenta, pero ya no luchas, protestas acomodadamente, sin sentir, que así duele menos.
Al final, no, no somos todos iguales, o yo tendré muy mala hostia como se dice por ahí... (que si, la tengo)

jueves, 16 de febrero de 2012

sobrevoar


Atravessei o Atlântico e deixei mergulhar o olhar nas águas escuras que me aterram.
Sería aquí que os filhos da puta da ditadura argentina  faziam "los vuelos de la muerte" empurrando para o vazio os corpos vivos de gente como eu?
Depois, não quis chorar, já havia demasiada água salgada abaixo de mim.
Deixei-me deslizar nos Açores e parei a beber o Gin do Peter e a ouvir histórias de marinheiros e veleiros.
Sonhei a ilha “vizinha”, que não penso pisar até que morra o "Padrinho" que fez dela um feudo. Sonhei Herberto Helder e bebi a poesia dele en golos lentos.

o texto assim coagulado, alusivas braçadas
de luz no ar fotografadas respirando,
a escrita, pavorosa delicadeza a progredir,
enxuta, imóvel gravidade
(HELDER, 2004, p. 261)

Amanha vou sobrevoar a Europa, essa bruxa velha cheia de encantos e mentiras.
Agora, volto a ela, volto a casa, ao meu aviao de madeira do tamanho de um livro-de-bolso, onde às vezes embarco para cruzar todo esse mundo que nunca poderei conhecer totalmente.

miércoles, 15 de febrero de 2012

en un trozo

Vendemos sueños embotellados 
en vuestro trozo de sombra 
plegado de ilusiones desperdigadas.

martes, 14 de febrero de 2012

juan


Acordei com a tua voz entalada na minha garganta e o sussurro de que não estavas vivo.
Depois procurei a tua foto para relêr o desencanto e a ironía.
Afundei-me em riso molhado, na tua gargalhada e nas centenas de conversas que me provavam que não estava sósinha.
Agora, sem ti, estou mais só. E também mais cansada.

lunes, 13 de febrero de 2012

alimentando el centro



Si el centro es donde todo confluye, no será que el "todo" tiene mucho más fuerza y recursos que el punto único que alimenta?

jueves, 9 de febrero de 2012

os que nao falam dela II

Encontrei-a.
http://www.youtube.com/watch?v=DgRKsugXo3E&feature=related


Pois...devo ser piegas...




os que nao falam dela



Nao vou falar sobre a crise, falo sobre os que nao falam dela e cada vez conheço mais.
Nao sao personagens do Dickens, vivem comigo, ao meu lado, no andar de cima, no edifício em frente.
Sao os que vivem a contar os dias que faltam para expirar o subsídio de desemprego, as ajudas da segurança social, os prazos limite de pagamento da água, luz, gás, internet(nao, já nao é um luxo).
Aqueles que nao conseguem chegar ao sono e ficam a ver os filhos pequenos a dormir numa cama boa (há uma espécie de paz nisto, que consegue criar um vazio mental ou contemplaçao em estado puro).
Os que se inscrevem em ofertas de trabalho com condiçoes inimagináveis, inaceitáveis se existisse justiça e um Governo real.
Que estao dispostos e com vontade de limpar casas, carregar móveis, trabalhar 12h ao dia e nao conseguem nada.
Os que sobrevivem a trabalhar por “€s negros” que só enchem o frigorífico durante uma semana.
As maes solteiras e separadas que perdem oportunidades de trabalho por nao poder aceitar horários incompatíveis com ser mae.
Os que têm que pedir ao proprietário da casa alugada que tenha paciência, que pagará quando lhe paguem a ele.

Os que estao no Inferno, nao falam dele, tentam sobreviver nele.
Misturam riso com copos, conversas com prantos e projectos desesperados, mas nao falam dele.
Só me refiro aos que nao estao completamente sós, que essa é outra história que já nao se vive nem no Inferno, deve ter outro nome qualquer.

E agora com licença, vou ser piegas (sim, isto é uma mençao ao cretino ignorante do Passos Coelho) e ouvir uma música que me faça chorar, porque tem de haver alguma maneira de arrancar isto de dentro e pousar numa cadeira (só por momentos) a força e a raiva que me permitem sobreviver. 
Mas prometo que nao desisto, nao desisto, ou pelo menos ainda nao.
Aquí, quase ao lado do Inferno.


miércoles, 1 de febrero de 2012

El bus 47 lleva dentro indignación



@iaioflautas
Y parece que el león ha dado un paso...
Ocuparon el bus 47!


Iaios significa avós ;)


















Foto:@iaioflautas

martes, 31 de enero de 2012

Polenta y creencias


En primer lugar,y aunque ya lo haya dicho por aquí, no tengo ninguna  inclinación a teorías transcendentales tipo Paulo Coelho.
Dicho esto, hoy cuando salí a la calle noté que había un grado de ruido más bajo de lo normal, lo que no llega a considerarse silencio ( hay que subir por lo menos a Collserola para tenerlo) pero se siente como la calma que antecede la tormenta, la pausa del ritmo creciente. 
Como se todos estuviéramos esperando que pasara algo. 
Incluso cuando caminé por una acera vacía de Viladomat. 
Quedó algo en el aire? Será miedo? Expectativa? Resignación anticipada? Contención de aire para soltar el rugido después?
No lo sé, pero esa inquietud se esparció por las calles. 
Estará relacionado con las recientes declaraciones de Rajoy - La reforma laboral me va a costar una huelga general .
Y yo me pregunto ( porqué mis nociones de economía y derecho son relativas):
El Estado se ha quedado sin dinero. Porqué cabe a la población reponerlo?
Porqué los millones que sentimos que el Estado no nos representa, tenemos que pagar el equilibrio de su economía?
Si me quedo sin dinero, el Estado es obligado a reponer lo que necesito para vivir? Lo hace?
Si el Estado negocia con las Empresas ( es legal?)  para que faciliten los despedimientos, porqué no puede solucionar el tema creando trabajo con menos horas (menos salario si, pero trabajo para todos) y una jornada de 1 persona pasaría ser hecha por 2?
Y finalmente, porque no quiero aburrirlos y quiero ir a comer la polenta y el pan de olivas que acaba de hacer Martín, la pregunta del millón:
Porqué aceptamos todo este kit "recuperación-del-estado-que no-nos protege"?
Se avecina la tormenta y tengo la sensación de que este podría ser un momento histórico. Idealista? Quizás, pero sigo creyendo en la gente.
Polenta...

sábado, 28 de enero de 2012

Amsterdam

Disculpen la arrogancia, pero hay pocas cosas tan hermosas como esta, o es mi verdad de este día.


Será ilegal compartir la belleza?

viernes, 27 de enero de 2012

sabes que podes

                                     Foto:Laura Olmos Bonet

“Sabes que podes contar comigo para tudo” continua a ser uma frase que me faz chorar de emoçao por dentro. Aliás, nao é a frase, é a verdade contida nela, é a verdade da pessoa que a pronuncia para mim.
Sentir-se acompanhado, realmente acompanhado, é o único antídoto eficiente que conheço para atenuar a tristeza e voltar à luta.
Verdades há muitas, amigos há poucos.
Devo ter um dia de frases ou deveria agradecer à capacidade de lucidez com que me brindaram os genes?
Nao se sabe, mas por agora fico apenas a saborear o “sabes que podes contar comigo para tudo” que me ofereceram ontem à noite.

jueves, 19 de enero de 2012

SOPA americana


En los 2,4 millones de tweets emitidos ayer contra la SOPA (#StopSopa/#NoalaSopa) que reflejaban sobretodo el terror a perder los amigos virtuales de la red, a poder de dejar de bajar lo que nos da la gana e dejar de asistir a los partidos de fútbol online, yo me pregunto: Será que la SOPA(Stop Online Piracy Act) se cree realmente que, al ser aplicada, los usuarios pasaran a comprar la música, películas y libros que habitualmente descargan? O no será que no les interesa que la cultura y la información circulen, ya que contribuyen a la organización y combate a los caminos fabricados de una crisis tan oportuna para algunos? O no será que la policía del mundo está harta de que exista algo en el planeta que no consigue controlar de todo?

*Según la SOPA, la imagen que acabo de postear es ilegal.

martes, 17 de enero de 2012

Como lagartija al sol


Acabo de enterarme que 2011 fue el año del traductor.
Me siento como una lagartija , en un muro al sol, sabiendo que aún detiene muchas horas de calor.
Traduciendo: Todos los libros que aún voy a leer porque alguien los traducirá :)

sábado, 14 de enero de 2012

miércoles, 11 de enero de 2012

Shane MacGowan


Hoje acordei com ele pousado no sítio do coraçao. Ele, o poeta do Gin.

E algumas coisas nunca mudam...

By Shane MacGowan (1991)
I've been loving you a long time 
Down all the years, down all the days

And I've cried for all your troubles

Smiled at your funny little ways
We watched our friends grow up together
And we saw them as they fell
Some of them fell into Heaven
Some of them fell into Hell

I took shelter from a shower
And I stepped into your arms
On a rainy night in Soho
The wind was whistling all its charms
I sang you all my sorrows
You told me all your joys
Whatever happened to that old song
To all those little girls and boys

Now the song is nearly over
We may never find out what it means
But there's a light I hold before me
And you're the measure of my dreams
The measure of my dreams

Sometimes I wake up in the morning
The gingerlady by my bed
Covered in a cloak of silence
I hear you in my head
I'm not singing for the future
I'm not dreaming of the past
I'm not talking of the fist time
I never think about the last

Now the song is nearly over
We may never find out what it means
Still there's a light I hold before me
You're the measure of my dreams
The measure of my dreams



martes, 10 de enero de 2012

O que queres ver



Cada um vê o que quer ver.
Por vezes, sou uma caixa de nada , com as abas abertas e virada ao contrário.

lunes, 9 de enero de 2012

horas



Entre a hora tardía a que te esqueces de mim e os raios cinzentos que me arrancam da madrugada,
 eu sonho. 
Sonho sempre.

domingo, 8 de enero de 2012

El diente



Entre Navidad y Reyes le cayó el primer diente de leche.
De todas formas mi economía ya estaba condenada a empezar el año hecha un desastre...
A nuestra casa no viene el ratoncito Pérez, pero si la fada dos dentes(entre ratones y hadas prefiero el romanticismo de la hada portuguesa).
Su cara de felicidad después de leer la nota y descubrir el tiovivo bajo la cama fue todo un poema.
Un poema que se encargó de mandar a tomar por saco la factura del agua, el billete de metro que subió otra vez, la silla nueva de Laura que necesita mi bicicleta, ese viaje a la nieve continuamente postergado y el terror económico generalizado del 2012.
Y nada...como dicen los gallegos: nunca choveu que non escampara.
Gracias hada.